Buitenlandse avonturen van WTC Nissorap.

2 - 5 september 2004: Franse Alpen : Thônes


Bekijk ook het fotoboek van onze Alpen-reis 2004

Het reisverslag van deze buitenlandse trip is opgesplitst in verschillende onderdelen :
  • Het algemene verhaal van dag tot dag, door verschillende leden samen beschreven om tot een zo volledig mogelijk relaas van de acyiviteiten te komen.

    Dat verhaal kan je direct hieronder beginnen lezen.


  • Het verhaal van de 'koninginnerit' met een gedurfde 7 cols op het menu, zoals het werd opgetekend door Daniel.

    Dat kan je hier beleven.



Heist zendt zijn zonen uit : woensdag 1 tot zondag 5 september 2004
Ook dit jaar houdt Nissorap de traditie in ere en trekt er begin september op uit voor een meerdaagse sportieve fietsuitstap. Dit jaar werd gekozen voor Thônes, een rustig dorpje vlakbij bij het meer van Annecy en in de buurt van enkele mooie kuitenbijters.

door Johan en Raf
Johan Raf
Dag 1 : De Aankomst.

En zoals het hoort bij een (h)echte groep, komt ieder op zijn manier op de vakantie bestemming aan. Fré en Johan kozen weer voor de fiets, al reden ze het eerste stuk tot Luxemburg met de trein. Raf, Rafke, Winterke, Pit en Johnny reden met het busje dat gehuurd werd. Ja, en als je de Pit mee neemt, dan neem je natuurlijk wel risico’s... maar wonderwel stond hij op tijd klaar, al werd er toch wat vertraging op gedaan door routekennis van Johnny in het verre Putte. Maar de nodige humor en Neil Young in de CD-speler hielden de stemming erin.

Het weer in Thônes was fantastisch, het lekker nazomers zonnetje deed Raf, Pit, Rafke, Johnny en Danny niet twijfelen om op hun fiets te springen en de Colombière te beklimmen. De eerste twee rijden hem langs de andere kant af en komen via een mooi lus naar Thônes terug. De laatste drie vinden het al voldoende op de top van de Colombière en draaien daar hun fietske om en dalen terug af naar het hotel.
's Avonds kon er na het eten al meteen een terras onveilig worden gemaakt om de eerste sterke verhalen te vertellen.


Dag 2 : De Eerste Klimmen.

De volgende morgen halen alle A’s (Raf M, Raf O,Danny, Pit, Eddy, Fré en Johan) hun fiets van stal om er in te vliegen. Het weer is zoals het heel het verblijf zal zijn, prachtig. Vanuit Thônes rijden we richting Annecy, tegen een hels tempo nemen we de eerste Col: Col de Bluffy. Of al de andere beklimmingen ook zo vlot zullen gaan, is nog de vraag... We passeren een mooi chateau en zien het meer naast ons liggen.
Pronkend met onze mooie Nissorap shirts rijden we over de boulevard langs het meer. Nu begint het serieuze werk, we vatten de beklimming van de Crêt de Chatillon aan.
Pit, Eddy, Fré en Johan voeren het tempo al op aan de voet van de beklimming. De kilometers schieten snel voorbij dankzij de vlakkere stukken, maar toch was het al een serieuze kuitenbijter. Het uitzicht op de top is fantastisch, in de verte zien we de Mont Blanc liggen.
Een elegante Roemeense vereeuwigd ons en we starten de afdaling. We besluiten om na de afdaling eerst iets te gaan eten. Rafke had blijkbaar grote honger en wordt serieus gepijnigd door alle restaurants die we vlotjes voorbij vliegen. In Annecy ploft hij zich op het dichts bijzijnde terras neer en bestelt. Ja, ne mens met honger moet je niet te veel in de weg leggen.

Via de mooie ‘piste cyclable’ rond het meer, het geliefde terrein van roller-skaters, rijden we naar de voet van de Col de Forclaz. Het is een beklimming van slechts 8km, maar werd door vele als moeilijkste klim van de reis beschouwd. Hier passeerde dit jaar ook de Tour de France, wat te merken was aan de vele (en vaak onsportieve) teksten die op het wegdek waren geschilderd. Voor de onregelmatigheid van de klim maken het lastig. In de klim zit tot 2 maal toe een stuk afdaling, wat het erg moeilijk maakt om nadien je klim tempo terug te vinden.
Op de top heb je een prachtig uitzicht over het meer. De Forclaz is een populaire startplaats om per parapente over het meer te vliegen. Na een lange rustpauze en een hevige discussie over het principe van parapente, begonnen we aan de afdaling. We namen nog eens snel de Col de Bluffy, maar dan langs een andere kant, deze col is echt langs alle zijden even steil.
Toen nog een kort sprintje, en we waren opnieuw aan ons Hotel. De B’s hadden ondertussen de ‘Rapido’ ontdekt, een populaire lokale volkssport.

Raf en Fré profiteren nog even van de zon en rijden met de bus naar het meer om nog een duik te nemen. Ook al hebben ze hun zwembroek niet bij, met een beetje inspiratie lukt het toch.

Dag 3 : Rustige Bergrit.

Overmorgen is de laatste dag van ons verblijf en daarvoor heeft Danny al een stevige trip uitgestippeld. Vandaag wordt het dus een overgangsetappe: via de Croix Fry naar boven, en dan een lange afdaling en langs de achterzijde van de Colombière terug naar Thônes. De klim naar Col de Croix Fry start al enkele kilometers buiten Thônes. De doelstelling die aan de voet van de col gesteld hadden was niet alledaags, en zeker niet naar de gewoonte van Nissorap: in groep naar boven. Het was uiteindelijk ook een ‘tussenritje’ dus de benen mochten wel eens wat gespaard worden. Toch maakten we bij de café baas op de top veel indruk over onze prestatie, en nog meer met wat onze plannen voor die dag waren. Tijdens de afdaling langs een diepe ravijn, nepen we even onze remmen dicht en namen de tijd om te eten in Entre Montagne. Pit kon met zijn charmes toch weer iemand overtuigen om met zijn gesofistikeerd toestel een foto nemen, er stond deze keer wel geen col plaatje op, maar ’t moet niet altijd van ’t zelfde zijn.


Nadien reden we verder, we zijn nog even kennissen van Fre gaan opzoeken, maar spijtig genoeg waren ze niet thuis. Volgende keer beter afspreken, Fre!


Het volgend stukje was erg pittig. Wat eerst ingezet werd als een kort klimmetje, bleek achteraf een serieuze beklimming te zijn. De benen waren opgewarmd voor de Col de la Colombière. Aan de andere zijde van deze col ligt een skigebied, maar wij reden over een rustige weg door de bossen. Het laatste stuk is een open landschap, en vanaf 3 km van het einde zie je de top liggen. We dachten :"Ah we zijn er al !", maar 3km tegen 9 per uur, dat is dan toch nog 20 minuten klimmen. Pit kwam heel fris op de top aan, en ging ons trakteren met nen Hoegaarden, maar hij heeft het dan toch maar op een colake gehouden. Nog snel een ‘col-foto’, en dan terug naar beneden.


En bergaf gaat alles natuurlijk wat sneller, en een uur later stonden we terug in Thônes.

Dag 4: De Koninginne Etappe.

Zware rit: 160 km en 7 summits (lees hiervoor het 'Seven Summits'-verhaal)