30 augustus - 7 september 2003: Franse Alpen
| Bekijk ook het fotoboek van onze rit naar de Alpen | ||
|
Van Heist-op-den-Berg naar Bourg d'Oisans met de fiets
door Fré
|
|
|
Terug naar algemeen verslag Alpenreis |
||
|
Dag 3 Een frisse, maar zonnige maandagmorgen. Ik duik met de waard in de catacomben van zijn hotel: rommel, een houten rooster om droge voeten te houden. We vinden wat we zoeken: enkele 'rondellen' in soorten en gewichten. Hiervan zal wel iets soelaas kunnen bieden bij het bevestigen van de kar aan mijn spaakgevoelige tweewieler. We pakken in na ons ontbijt. Ik word aangeklampt door een oud, rimpelig mannetje aan de toog. Hij blijkt al aan de rosé te zitten. "Ah, les cyclistes ! Vous partez? J'ai été professionnel, une belle équipe, mais j'ai du m'arrêter à cause de la guerre. Nous étions de partout de la France, une belle équipe. " Ik vraag hem of hij een mooie weg kent naar Dijon. "Oui, oui, par la forêt, ça va bien. Mais ça bosse, oui ça bosse. " En ik zal het geweten hebben die dag. Aan mij de kar, en het kleine weggetje , doorheen het Forêt de Châtillon. 
Een bochtig en hier en daar kiezelig weggetje, mooi ja, maar om te starten behoorlijk griezelig. Bij het eerste kruispunt raakt ons puberke het noorden al kwijt. Ik moet daar vol in de remmen en bedwing met moeite de traagheidswetten die, gezien het extra gewicht, heel anders uitpakken. Enkele hazen, sorry Johan, reeën kiezen het hazenpad. We peddelen verder en komen in plaats van in Saint Germain-le-Rocheux weer op de N71 uit.
Johan is zodanig van de kaart dat hij terug richting Châtillon rijdt. We brengen hem op andere gedachten en besluiten de N71aan te houden, recht op Dijon af. En het blijkt een goede keuze te zijn. Enkele kilometer verder wordt het zwaar verkeer afgeleid en rijden we weliswaar op een nationale weg, maar hij heeft de allure van een veldweg: rustig en mooie vergezichten. Links van ons zien we het bosgebied liggen, rechts vermoeden we de vallei van de Seine. Mijn Achillespees begint serieus op te spelen. Ik zie het de eerste 20 kilometer niet zo rooskleurig in. Meer nog, ik breek weer een spaak. Dit keer in het achterwiel. Ik beloof een fles wijn als ik er voor onze aankomst vanavond geen meer breek.
Het loopt tegen de middag, en onze magen grommen. Johan vraagt in de eerste verzameling huizen , die een dorp moeten voorstellen, of er een bakker is. In Saint Seine l'Abbey is er wel een bakker, maar we hadden het kunnen raden: fermée. Een aangeklampte inboorling verwijst ons naar het plaatselijke restaurant. We zijn alleen nog wat vroeg. Een halfuurtje sabbelen aan een 33'er cola en we kunnen aanschuiven in het wat sjieke interieur, met onze dito kledij. Een uur na aanschuiven zijn we weer op pad. 
Eh oui, ça bosse. We zijn in razende vaart dit dorp ingevlogen, en nu mogen we enkele kilometer klimmen om weer hoogte te winnen. Enkele kilometer verder hetzelfde scenario: mooie klim, het doet al wat denken aan het hooggebergte, hoewel dit nog veraf is. We begrijpen meteen waarom het zware verkeer ongeveer 50 kilometer eerder wordt afgeleid. Links en rechts van de weg bomen en rotsen, een goede opwarmer en de opgewarmde pezen spelen minder op dan gevreesd.
We ruiken Dijon en we gaan het erop wagen om dwars door de stad te rijden. We zullen halt houden bij een fietsenwinkel om wat reservespaken in te slaan. Dat zal ons een beter gevoel geven. We duiken de stad in, Johan kruipt gezwind door elk gaatje en vergeet dat ik minder soepel ben in het gewring, met het karretje als dirigent. Even vragen waar een fietsenwinkel te vinden is en we gaan erop af. Nummer 1: gesloten, nummer 2: gesloten, nummer 3 gesloten. Na de bakkersluitingsgolf, worden we nu getroffen door een fietswinkelsluitingsgolf. De laatste afficheerde wel mooi dat de oude fiets in mindering kon gebracht worden bij aankoop van een nieuwe. Mijn spaakbreuken brachten mij op gevoelens die dit idee wel genegen waren. Dan maar verder, de stad vlot uitgefietst en op in rechte lijn naar het zuiden. We houden halt om ons te goed te doen aan een volgestapelde baguette en een grote coca. Een groepje Duitsers met de fiets was blijkbaar hetzelfde zinnens. Richting Seurre krijgen we gezelschap van een ouwe kraker die een ongelooflijk zwaar verzet ronddraait. 
Het blijkt hem uiteindelijk toch te snel te gaan. En ongemerkt heeft hij ergens moeten lossen want tijdens onze romantische picknick op het parkeerterrein van een grootwarenhuis heb ik hem weer zien voorbij zwoegen. Seurre: Johan haalt hier zijn handdoekje boven om gezellig picknickattributen te stallen. We proppen ons vol met wafels, bananen en nectarinen en we besluiten Louhans als eindbestemming te kiezen voor deze dag. Nog een 35 kilometer, licht glooiende en rustige weg. De laatste tien kilometer kan ik het niet laten:"voor mijn part moogt ge er nog eens een lap op geven!" En vriend Raf laat deze uitnodiging niet liggen. Hij zint op wraak voor wat er zich gisteren heeft voorgedaan. De snelheid schiet boven de 40 per uur en ik moet bijten om de kar bij te sleuren. Even denk ik te lossen, Johan kijkt even meelijwekkend achterom. Een kwartier later vliegen we Louhans binnen. Een mooi middeleeuws stadje. De winkels zijn nog open. Raf gaat binnen bij het eerste hotelletje dat ons van buiten gezien aanstaat en het blijkt meteen een goede keuze te zijn. Een rustige, grote kamer met badkamer. Alles erop en eraan. Goed gedaan pepé!
Na een verkwikkende douche, zoeken we een eetgelegenheid op. We vinden in de middeleeuwse winkelstraat nog een hulpeloos vleermuisje. Zal hij de volgende nacht halen? Wij voelen ons in ieder geval opgetogen! En we hebben hier geschranst, en genoten van de karaf wijn die dankzij de spaken mocht vloeien. Het einde komt in zicht en het vooruitzicht van een rustige nacht kan ons gemoed alleen maar verzachten. Morgen zien we de bergen van dichterbij... - Fré -
|